ศุภรัตน์ วิมลประดิษฐ

   แม่จ๊าหนูก็ไม่รู้ว่าหนูจะพูดอะไรแต่ภายในจิตใจหนูมีแม่เสมอมา หนูขอบคุณแม่มากที่เลี้ยงหนูจนเติบโตได้ขนาดนี้ หนูรู้ว่าแม่เหนื่อยมาก หนูยอมรับว่าหนูเอาแต่ใจตนเอง จะหาหมอแม่ก็เหนื่อย แม่ก็เมื่อย หนูก็งอแง หนูก็เสียใจที่แม่ตอบว่ายังงั้น แต่มันก็ทำให้หนูรู้ว่าไม่มีใครรักหนูมากกว่านี้อีกแล้ว แม่มีอาชีพค้าขาย มือก็เจ็บหาเงินดูแลหนูมาตลอด หนูต้องการเขียนมากกว่านี้ แต่ขอกลอนนี้แทนคำขอบคุณและความรักที่หนูมีต่อแม่นะค่ะ

……...วันเกิดเราเป็นดั่งวันสิ้นลมแม่
....เจ็บปวดแท้ดั่งน้ำตาพาจะไหล
....สองมือออบโอบอุ้มแกว่งเปล
....น้ำนมเลี้ยงอุ้มชูให้เติบใหญ่มา
…แม่เปรียบดั่งยารักษายามป่วยไข้
....แม่เปรียบดั่งต้นไม้ใหญ่ร่มใบหนา
....แม่เปรียบดั่งดวงตะวันส่องแสงมา
…แม่เปรียบดั่งผ้าห่มหนาอบอุ่นกาย
…เปรียบดั่งพระในบ้านชี้แนะลูก
....สถิตย์ถูกอยู่กลางใจไม่ไปไหน
....กตัญญูตอนนี้ยังไม่สายไป
....ก่อนแม่ไซร้หลับตาไปไม่ลืมเอย

My friend